2.ariketa aurrentrega

Banbuzko eraikuntzaren diseinurako nazioarteko lehenengo lehiaketa (2007)

Pabilioia

Marek Keppl & Toma Korec: Eslobakiako errepublika

Pabeilioi honetan banbuaren malgutasuna aprobetxatuz forma parabolikoak eraikitzen dira, mintz garden batez estaliz. Euri ura zilindro konikoetan barna zimentuetako kanal batzuetaraino jeisten da.

Cocoon etxebizitza

Joerg Hanson: China

Etxebizitza hauek landa etxe bezala diseinatuta daude Baliko ingurugiro zentru batetarako. Egituran banbua erabiltzen da batez ere eta basoko zuhaitzen formak jarraitzen dituzte.

big banbu

Bambu recién cortado para el Metropolitan Museum of Art. BIG BAMBU.

Hasta un edificio tan impresionante y robusto como el Metropolitan Museum of Art se rinde al encanto, natural y ligero del bambú.

Mike y Doug Stern, han estado durante todo el verano levantando el Big Bambu, una escultura en constante evolución que sigue construyéndose a medida que la exposición avanza en el tiempo, hasta el 31 de octubre.

Ha sido instalado al aire libre en el B. Gerald Cantor Roof Garden del museo y ya está acaba la segunda fase de su construcción, por lo que ahora los visitantes se pueden internar en ella, subir escaleras,contemplarla desde distintos puntos de vista y pasear por los pasadizos internos, que cada día van creciendo. La construcción será realizada en su totalidad con 5.000 cañas de bambú, atadas con cuerda de nylon.

1.ariketa

DUNEK ONURA HANDIAK DAKARZKIGUTE...

* Dunek hondartza bermatu eta babesten dute, harea-galerak eragozten dituzte eta erabilera publikoko eremua zabaltzen dute, eguzkiaz eta uraz gozatzeko hondartza handiagotzen baitute.
* Dunei esker, hondartzak erabilera ugari izan ditzake aisialdirako (erlaxazioa, natura behatzea, etab.), urtaroaren araberako giroak sortzen baitituzte.
* Duna egonkorrek ez diote hareari estuariora mugitzen uzten eta itsasadarraren sakonera galtzea mantsotzen dute.
* Duna habitat baliotsua da arriskuan dauden espezie askorentzat. Guztion erantzukizuna da habitat horiek berreskuratzea.

DUNETAKO FLORA

1.      Itsas ezkertea

2.      Itsas kakilea

3.      Itsas salsolia

4.      Itsasoko piper belarra

5.      Elymus farctus

6.      Honkenya peploides

7.      Itsas armika

8.      Dunetako esne-belarra

9.      Itsas lilipa ederra

10.  Milazka

11.  Tamarix gallica

2.JARRAITASUNA LORTU NAHI DA ERAIKINA, PASEOA ETA NATURAREN ARTEAN.

Bai altxaeran eta baita oinean ere jarraitasuna bilatu nahi izan dogu.


Arkitektura eta naturaren artean erlazio estua.
 

 3.ARKITEKTURA ARIN ETA DESMONTAGARRIA.

Egitura CLT kargahorma-solairu eta metalezko tablestakez osatua dago.

Sistema nahiko prefabrikatua erabili dugu. Hona hemen elementu hauen katalogoak:

MATERIALAK
 

         egurra:ClT
                     solairua
                     estalkia
                     kargahormak
 

 egurra:
                 plataforma
                 pasarelak


  tablestakak:IGUAZURI
                       eustorma(lurra, harea,ura-igerilekua)
                       bankuak
 

                       barandilak
         altzairua
                zutabeak (eraikin barnekoak)
        banbua
                itxitura
                barandilak

          beira
               leihoak
               barandilak

PANORAMIKAK 

Gaur egun marea behera

Proposamena marea gora dela

1.ariketa.entrega

http://www.megaupload.com/?d=63IJHOAV

Pamukkale

Turkiako Denzil probintzian

Iazko ikas bidaian Turkiara joan ginen. Bidaiaren lehen zatian Estanbulen ibili ginen eta bigarrean Capadociako inguruetan. Azken honetan Pamukkale bisitatu genuen.
Trabertinozko mendi bat da, eta bertatik ur beroa jeisten da. Ur honek kaltzio asko dauka eta prezipitatu egiten da. Prozesu honek 15 mila urte daramatza eta terrazak sortzen ditu. Mendiaren magalean, Pakukkaleren gainealdean ur berodun iturburua dago, non ura 36 eta 38 gradutara egoten den, baina ur putzu batzuetan bakarrik dago baimenduta bainatzea. 
Gizateriaren ondare da 1988 tik.
Pamukkaletik  hurbil Hierapolis antzinako hiriaren aztarnak daude.

2.

1.

promenade

Promenade es, en boca de Le Corbusier, espacialidad desplegada mediante el recorrido. Más allá de la mera visita, es un desplazamiento compositivo, una experiencia de la mirada. La arquitectura se articula así como una secuencia de acontecimientos plásticos, que se usa primero en la génesis del espacio y luego indica el modo en que debe ser experimentado.

Esta concepción dinámica del espacio era ya una realidad para LC en torno a 1929, como demuestran las villas La Roche, Stein y Savoye. Su famosas rampas y escaleras aseguran la visión móvil y relativa que la cambiante modernidad del cine y el aeroplano deseaba contraponer al sistema clásico, estable, focal y objetivo. Esos elementos se presentan aquí como el paradigma de una arquitectura hecha con el tiempo, paralela a la simultaneidad cubista y la cuarta dimensión temporal de la relatividad.

LC pudo apreciar las cualidades de la rampa como sistema de acceso ya en su primera visita a la cartuja de Ema, cerca de Florencia, en 1907, aunque sus referencias a este tema proceden de su viaje a Oriente de 1911. Según sus palabras, descubrió la percepción del espacio mediante el movimiento en la arquitectura islámica y en el sistema de acceso de la casa pompeyana. En su Oeuvre Complète de 1935 escribe: «La arquitectura árabe nos ofrece una enseñanza preciosa. Se aprecia al andar, a pie; andando, desplazándose, es como se ve desarrollarse el ordenamiento de la arquitectura. Es un principio contrario al de la arquitectura barroca que está concebida sobre el papel, alrededor de un punto fijo teórico. Prefiero la enseñanza de la arquitectura árabe». En Hacia una arquitectura explica la dislocada visión fuera de eje del Partenón y las transiciones sensoriales de la casa pompeyana y describe el plano como recorrido: «El suelo se extiende por todas las partes donde puede, uniforme, sin accidente». Más adelante incluso habla del suelo como de un muro horizontal. Se establecen así las posibilidades de la promenade como desplazamiento que configura la arquitectura.

El transcurso del tiempo presupone una secuencia dinámica de sensaciones que supera la idea del espacio como mero ámbito geométrico. Por eso tiene sentido la oposición al Barroco, que se planteó incorporar la profundidad y el movimiento con el escorzo o la traza pero, como destaca LC, lo hizo siempre desde una visión estable. La modernidad, en cambio, ha aprendido a ver las cosas desde el vehículo en el que nos trasladamos, con una visión fragmentada (de Baudelaire o Benjamin). Si la visión renacentista quedó marcada por la perspectiva, la visión moderna de la arquitectura corbuseriana ha estado condicionada por la cámara, como demuestra la presentación de la casa Meyer (1925) mediante una secuencia de viñetas.

La promenade que realizamos junto a LC se convierte en un itinerario de conocimiento y purificación, un recorrido más de los sentidos que del cuerpo, desde la tierra al cielo, porque entrar es subir y ser transformado en la ascensión por la máquina. Desde este punto de vista, la Villa Savoye es más relato que objeto, planteada más en función de cómo va a ser vista que de cómo va a ser habitada. Cuando atravesemos ese camino iniciático, dislocado y ascensional, nuestra vista cambiará obligadamente de dirección y las perspectivas focales clásicas ya no serán posibles. En su lugar se producirá una cambiante mirada que funde el tiempo con el espacio, muy semejante a la que aporta el cine o los modernos medios de locomoción, y paralela a la que en literatura presenta Dickens con su planificación casi cinematográfica y luego Joyce con la subjetividad en tiempo real que se aleja del narrador omnisciente.

Pero, además de una promenade que podríamos llamar explícita, existe en Le Corbusier otra virtual que, sin manifestarse al principio como tal, incide también en los valores de la mirada cambiante, sin limitarse a su literalidad. Incluso cuando estamos parados, asistimos a la generación de sensaciones móviles. Así, se supera el mero discurrir local para llegar a una experiencia múltiple de tipo narrativo y sensorial. Un mecanismo que sirve para esto es la representación plana de objetos tridimensionales, que destruye el triedro y lo convierte en trapecios con distinto color y geometría. De este modo se anula la sensación volumétrica habitual y aparece una nueva profundidad de la mirada, en la que lo importante son las relaciones mutuas. Las tensiones que antes mostraban por separado la planta y los alzados confluyen en un solo plano, el de la sección. Por encima del prisma se busca la composición plástica de los planos y aristas, hasta alcanzar un nuevo espacio basado en las relaciones y no en la geometría. También se emplea la acumulación afocal de planos distantes, al impedir la perspectiva cónica tradicional y sustituirla por la visión diagonal que privilegia la relación entre las partes y superpone los planos por transparencia, como pretendía la simultaneidad cubista. Lo interesante es que esta nueva forma de movimiento, más visual que local, se produce al suspender el recorrido canónico del visitante, lo que permite mirar los elementos, no en secuencia, sino como en diagonales superpuestas. Así entendida, la promenade se habría complejizado para trasladar a la vertical propiedades de movimiento antes sólo asignadas a la planta, como pretendía la afirmación de que el suelo es un muro horizontal. Con un abatimiento, se supera la libertad compositiva de la planta fluida moderna hasta llegar a lo que podríamos llamar la sección libre, entendida como sistema que aglutina todos los elementos y asegura la gestión del edificio no sólo con el uso o la medida, sino también mediante la mirada y el tiempo.

Para cerrar estas consideraciones, puede ser interesante retomar la promenade que LC preparó para nosotros en la Villa Savoye. El sentido dinámico de la rampa que sube a la cubierta-jardín se potencia con todos los elementos disponibles, como las baldosas colocadas en diagonal para diferenciar la zona de paso de la terraza estancial (en la que están colocadas ortogonalmente). Al final de esa rampa nos esperan varias sorpresas, como parece anunciar el propio LC cuando describe esta experiencia: «Los visitantes, aquí, se dan la vuelta y regresan al interior y se preguntan cómo ocurre todo esto, y comprenden difícilmente las razones de lo que ven y sienten; no encuentran nada de lo que se suele llamar una “casa”. Se sienten en otra cosa del todo nueva. Y… creo que no se aburren».

Cuando pensábamos haber conquistado el cielo, se nos niega la permanencia en él. La rampa termina en la famosa ventana practicada en la pantalla orgánica de la fachada noroeste. El pavimento de baldosas se interrumpe para crear entre la rampa y la ventana una incómoda franja de grava, que impide a nuestra mirada fluir libremente hacia la naturaleza prometida por la nueva arquitectura. Según las famosas fotos encargadas por LC, aquí la promenade se detiene y la vista vuelve hacia la repisa de esta ventana que ha cobrado vida propia, en la que permanecen depositados algunos de nuestros utensilios personales: el sombrero, unas gafas... Aquí arriba la persona se despide, se desvanece al final de la rampa, y en el alféizar preparado al efecto, deja los últimos objetos sobre los que podía dominar. La promenade se apodera definitivamente de la escena, mientras se convierte en una representación de sí misma, en una máquina para mirar.

FERNANDO ZAPARAÍN,Arkitektoa

urdaibai aztertzen

Inguru fisikoa, bide sareak eta eraikinak.

Laidara heltzeko bi aukerak: Zornotzatik eta Lekeitiotik. Bidean zehar bi eratan antolatutako eraikinak ikus ditzakegu : etxe sakabanatuak edo multzokatuak. Etxe multzokatuen eremu batzuetatik besteetara inguru naturala dago. Sakabanatutako eraikinek aldiz azalera natural handiagoa “kutsatzen” dute. Itsasadarraren mendebaldean nukleoak daude (Bermeo, Mundaka, Sukarrieta, Murueta, Gernika…). Ekialdean aldiz eraikinak sakabanatuta daude, eraikin eta dentsitate gutxiago dago, baina guztia dago eraikinez eta partzelaz beteta. Partzela pribatu hauek errepideetatik urertzera igarobidea ostopatzen dute. Hala ere puntu hau sakonago aztertzeko utzi dugu.

Tenperatura mapak.

Populazia eta ekintzek uda eta neguaren izaten duten aldaketak aztertu ditugu intentsitate mapen bidez. Udaran orokorrean intentsitea igo egiten da Urdaibaiko eremu osoan, baina batez ere kostaldean. Herri nukleo handienak dituen mendebaldeko aldean neguan ere aktibaitateak jarraitzen du, ekialdea aldiz itzali egiten da. Udan pasatzera jende asko Urdaibaiko herrietara doa eta horretaz gain beste asko eguna pasatzera soilik ere joaten da.

Urdaibain egiten diren aisialdiko ekintza nagusiek udan eta neguan hartzen duten intentsitatea konparatu ditugu. Guztiak dira aldakorrak udan eta neguan. Udan arazo bezala trafikoa eta batez ere Laida eta Lagako hondartzetako aparkamentu falta somatu ditugu.

Ondorio gisa, udatik negura aldaketa handia dago eta azpiegituren beharrak asko aldatzen dira. Proiektuaren abiapuntu gisa  aldaketa hau har genezake.

kurtsorako asmoak

Iazko kurtsoan proiektuen ikasgaia ez zitzaidan iruditu ondo planteaturik zegoenik. Lehenengo lauhilekoan eremu izugarri handia antolatu behar izan genuen, programa ere ikasle bakoitzak berea proposatuz. Baldintza bakarra etxebizitzak izatea zen, etxebizitzak gehiago gainontzekoa baino gehiago garatu behar bait genuen. Baina hain azalera handian erabat galduta egon ginen, ez genuelako eskala dominatzen. Eta espazio publikoa garatu beharrean azalera nola bete egon ginen pentsatzen. Bigarren lauhilekoan aldiz ariketa askoz ere zehatzagoa izan zen eta gustora aritu nintzen lanean. Ingurua oso baldintzatua zen eta horrek nolabait erraztu egiten du proiektatze prozesua. Baldintzaren bat hartu eta horren aurrean jarrera jakin bat hartuta lana neurri batean berez irten daiteke. Baina iazko azken lan honetan ikaskideon artean antzeko joerak ikusi ziren.

Aldiz zailagoa iruditzen zait baldintza gutxiago dagoen toki batean proiektatzea. Askoz ere libreagoa da, baina ezerezetik sortu behar da eta ez legoke gaizki alderdi hau gehiago lantzea eta askatasun gehiago izatea, baina ezta ere iazko lehengo lauhilabetean bezala, azalera izugarria eman eta bertan nahi duguna egitea.

Beste alde bateatik, eraikuntza sistema ezberdinak menperatzea gustatuko litzaidake eta eraikinarentzat nahi dudan itsura lortzeko eraikuntza konponbide ezberdinak ezagutzea eta ez eraikinaren itsura eraikuntzaren emaitza izatea.

Bukatzeko, esan beharra daukat bai iaz eta baita bigarren mailan ere batez ere etxebizitzak egin genituela, familia bakarrekoak, bost etxebizitzako etxea eta etxebizitza blokeak. Aurten etxebizitza ez den zerbait egitea gustatuko litzaidake.

paisaia ideia gisa

Arkitektura ikasten hasi nintzen urtean asateburuetan Donostitik etxera bueltatu eta noizean behin liburu berriren bat izaten nuen zain. Ordurarte gurasoek ez zidaten halako libururik oparitu; artea edota arkitekturari buruzkoak ziren oraingoan. Libruzka hauetako bati esker izan nuen lehengoz Land Art mugimenduaren berri. “Lan Art” zuen izena, Taschen argitaletxekoa. Azal eta kontrazaleko kolore urdin eta laranja biziak egiten zuen kontrastea gustatu zitzaidan eta portadan paisaia siku bat zuen. Liburuxka artikulotan zegoen banatuta. Bakoitzean artista bat eta bere obra azaltzen ziren labur eta ondoren artista horren lanaren argazkiak ageri ziren.

Natura agertzen zen argazkietan, natura zen artelanaren abiapuntua edota eszenatokia. Baina horretaz gain artistaren ekarpena ageri zen, tokiz kanpoko elementuak era berezian jarrita edota paisai horren aldaketa hutsa. Richard Long-en izena geratu zitzaidan memorian, eta irudi bat, A Line Made by Walking. Hori nuen gustokoen.

   "A Line Made by Walkin" Richard Long

Handik urtebetera edo interneten zerbait bilatzen ari nintzela ”Mugimendua” lana ikusi nuen eta ez dut gogoan ea gorde soilik ala ordenagailuko pantaila gisa ala lanen baten erabili ote nuen. Eta urtebete beranduago proiektuetako teoria klase baten agertu zen irudi bera.

              "Running"Richard Long

Azkenik 2010eko uztailaren 21ean Donostian hitzordua nuen eta ordua baino lehen heldu nintzen. Udako egun goibela zen eta itsasertzean hotz egiten zuen brisaren ondorioz. Koldo Mitxelenan erakusketak egoten zirela gogoratu nuen eta arin pasako zitzaidan bertan denbora. Artelanen argazkiak, bideoak, artisten aipuak eta dokumetu ugari zeuden, baina ez nituen lanak ulertu. Ez zegoen jende askorik barruan eta nahi haina toki nuen erakusketa ondo ikusteko, bestalde ez nintzen konzentratzen, geroko hitzordua bait nuen buruan eta ordulariari begiratzen nion etengabe.

Irailean klaseak hasi bezain laister irakasleek aginduta uztailean jadanik izana nintzen erakusketara berriz joan behako nuelako konturartu nintzen, azkenengo bisitan ez bait nuen arreta gehiegirik jarri. Astelehenean bertan zaiakera bat egin genuen baina erakusketa itxita egoten da asteko lehen egunean eta beraz asteartean itzuli behar izan genuen. Klaseko hainbat kidek egin genuen bat eta kasualitatez bigarren edo hirugarren mailako ikasleak irakasle eta guzti joanak ziren eta bisita gidatua zuten. Oraingoan beraz Land Art-a ulertzeko aukera paregabea nuen, baina jende gehiegi zegoen.

Land Art 60 eta 80ko hamarkaden artean Europa zein Amerikan artista batzuek sortutako arte mugimendua izan zen. Artista hauen lana naturako interbentsioetan oinarritzen da, baina beti ere ikuspuntu ekologistatik eta natura errespetatuz. Besteak beste Richard Long, Barry Flanagan, Jan Dibbets,  Dennis Oppenheim, Robert Smithson eta Hamis Fulton dira. Baina erakusketa honetan beste artista batzuen lanak ere sartu dira: Ana Mendietak emakumearen gorputz eta identitatearen ikuspuntutik egindakoak, Chris Welsby zinemagilearenak, zinema beste ikuspuntu batetik landu zuena, eta ekologiaz arduratutako beste artista batzuenak, Agnes Denes eta Helen eta Newton Harrisonenak. Batzuek natura eraldatzen dute, beste batzuek paisaia aldatu gabe soilik beren arraztoa utzi nahi dute, besteren batzuen lanek beren bizitzako bizipenak islatuko dituzte zuzen zuzenean. Ikuspuntu ekologista, kulturala eta soziala biltzen dituen lanik ere bada.

Hala ere guztiek dute amankomunean naturaren trataera, paisaia jakin batean artea egitearena. Izan ere artearen merkatuarekin apurtu nahi izan zuten. Merkatu honek ateak itxita zituen beraietzat eta artea museotatik kanpo egon zitekeela demostratu zuten. Gehienek beren lana erakutsi eta dokumentatuta uzteko argazki eta marrazkiak egiten zituzten, beste batzuek pelikula eta bideoak grabatzen zituzten, adibidez Chris Welsby zinemagile britainiarrak.

Esan beharrik ere ez dago gerora egin diren Land Art-ari buruzko erakusketak, adibidez Koldo Mitxelenakoa, artista hauen lanarekin erabat kontrajartzen direla, artea erakusteko espazio itxietan egiten direlako eta azkenean artearen merkatuan sartzen dira. Honen harira, “Paisaia ideia gisa” erakusketan fisikoki dagoen artelan bakarra Richard Long-en “Bidea” da.

Richar Long-en lana ibiltze ekintzaren bidez definitzen da, zeharkatzen zuen paisaian aztarnaren bat utziz baina paisaian eraldaketarik egin gabe.Harriak, makilak, egurrak eta beste osagai batzuk erabiltzen zituen forma geometriko sinpleak eginez eta aurkezpenetarako argazkigintzara joz. Baina jada ez da artelan bat, naturan egon beharrean erakusketara eramatean sentsua guztiz galtzen baitu. Artelana paisaia eta artistaren interbentzioa dira, eta ez artistak jarritako elementu horiek antzeko posizioan erakusketa batean jarrita.